Las Islas

Ik ben vandaag terug gekomen van mijn tocht naar de andere eilanden. We zijn donderdag middag vertrokken naar Santa Cruz en zijn daar de middag en avond geweest. De volgende ochtend zijn we met de ochtendboot naar San Isabela gegaan. Het waren dus veel bootreizen om de eilanden te zien, maar voorbereid als ik was, had ik van te voren pillen gescoord bij de farmacia tegen zeeziekte. Volgens mij heeft hij me gewoon verdovingsmiddelen gegeven want iedere keer dat ik een pil genomen had en op een boot zat, was het onmogelijk mijn ogen open te houden.

Maar goed. San Isabela! Echt een heel mooi eiland. Daar zou ik nog wel 3 weken rond kunnen reizen. Ik heb pinguins gezien (ze zijn helaas te snel in het water om te kidnappen..), maar ook flamingo's en giant tortoises, maar dan niet giant maar extreem mini! Ze hebben namelijk op ieder eiland (ook hier) een breeding centre voor giant tortoises en ze hebben daar dus ook ieniemienie babytjes. Echt heel erg schattig.

Ik heb op de eerste dag een fiets gehuurd (want ja, ik als Nederlander krijg afkickverschijnselen) en heb geprobeerd naar de vulkaan te fietsen. Volgens mijn lonely planet was die immers maar 18 kilometer fietsen. Nou. Mooi niet. Hartstikke heet en geen zuchtje wind en het landschap zag er uit alsof ik in Mordor was beland. Dus ik na een uurtje bikkelen en twee flesjes water verder, toch maar besloten om te keren en weer een uur in de hitte terug te fietsen. Back in town heb ik de lonely planet er maar bij gepakt en gezocht naar bezienswaardigheden dichter bij huis. De keuze viel op Villamon Lake en Mure de Lagrimas (Wall of tears). Het meertje is wel mooi om te zien en een leuk eindje om te lopen. Het pad langs en over het meer eindigt bij het tortoise centre waar je dus die schattige kleine schildpadjes kan zien.

Na heen en terug te hebben gelopen wilde ik dus nog naar de wall of tears. Er stond ook heel mooi een bordje met 5km, dus ik denk: ' Mooi, maar 5 km'. LAURA. JE BENT IN ECUADOR! Het was dus geen 5 kilometer. Het was wel 5 kilometer tot aan het begin van het 5 kilometer lange pad naar de wall of tears (een soort van 5 kilometer, het was dus helemaal geen 5 kilometer en in die hitte, over die stomme heuveltjes, voelde het meer als 100 kilometer. MAAR. IK heb het gehaald en.. dat was een teleurstelling. De wall of tears is inderdaad slechts een muur van veel steentjes. Ik weet dat het verhaal erachter heel verdrietig is, want deze behoorlijk grote muur is gebouwd door gevangen tijdens de oorlog. En als je bedenkt hoe heet het is, en hoe moeilijk het werk waarschijnlijk was, is het best indrukwekkend. Wat alleen jammer is, is dat er geen enkel bord staat met het verhaal erbij of iets dergelijks. Dus ja, ik weer terug op mijn fietsje naar de andere vrijwilligers om iets te gaan eten. Had ik nou heel graag een douche genomen na die fietstocht. Blijkt zowel de elektriciteit als het water het niet meer te doen in precies die ene straat waar wij ons hostel hebben. Great. Volgens de ecuadorianen zou het rond 8 uur weer werken. Dat deed het ook. Maar niet langer dan 2 uur. Dus tegen de tijd dat het mijn beurt was om te douchen.. Lag het water er weer uit. Gelukkig kon ik er een nachtje over slapen en gelukkig, gelukkig deed alles het de ochtend erop weer.

Dat was maar goed ook want we hadden een tour naar de vulkaan (die ik te fiets niet kon bereiken) geboekt. Dus wij met een taxibusje naar de vulkaan. EN JA HOOR. Lekke band. Hebben wij weer. Stap maar uit, het is nog maar 10 Ecuadoriaanse minuten lopen. Het was dat er na 10 minuten een andere taxi opdook anders waren we er nu nog niet geweest. Nu hoef ik niet te klagen, want in plaats van lopend de vulkaan te trotseren hebben we dat te paard gedaan. En het was echt geweldig! Soms ging je paard ineens random in een drafje over en moest je uitkijken er niet af te lazeren. Maar na een tijdje kreeg ik het wel door en wilde het paardje wel naar me luisteren. Wat dan wel weer leuk was is dat ons vertelt werd dat we voor 3 uur echt wel weer terug zouden zijn. Het was vast ergens op de wereld voor 3, maar niet op de Galapagos! We waren pas om 5 uur terug. Ach ja. Ecuador, wat doe je er aan.

Zondag hebben we vooral rustig aan gedaan en een beetje rondgelopen. Voordat we de boot naar Santa Cruz weer moesten hebben. Dat is overigens ook iets wat ik jullie niet wil onthouden. De twee bootreizen terug, waren echt hilarisch. Je kent die schepen wel in pretparken waar je voor 15 minuten heen en weer gezwaaid wordt. Dit was dat maar dan voor 2 uur! We werdem iedere keer gelanceerd door de golven en hadden vervolgens een vrij val naar het water toe. Ik dacht echt dat de boot doormidden zou breken en ik was niet de enige. Ik heb het overleefd en heb mooie herinneringen aan de andere eilanden. Ik weet dat er gevraagd werd om foto's, en ik heb er ook veel te veel, maar ik kan ze niet uploaden omdat ik mijn laptop niet kan opladen... Dus jullie houden die nog te goed!